خاک عشق

 

 

 

من همان خاکم ،که روح عشق در آن دمیده گشته

 

 

همان خاکی که از زمین به آسمان رفته

 

 

شرمسار دوباره برگشته

 

 

من همان روحم که اینک در قفس دنیا

 

 

اسیر مشکلات گردیده

 

 

همان روحی که جنگش با هوس افسانه گشته

 

 

من همان عشقم که درون پروانه گرد شمع جوانمردانه

 

 

میسوزد، می میرد

 

 

پروانه آرام میگیرد

 

 

همان شبنم که در آغوش گل دوباره جان میگیرد

 

 

من همان مهرم که یکجا درون مادری جمع گشته

 

 

ذهنم دوان دوان است سوی یک سیب

 

 

چرا با فاصله ایستادم؟

 

 

من همان خاکم که از خاکم آخر...

 

 

 

پس چرا دلم سکوت کرده، غرق خویش گشته؟