من وبابام

                

این وقت ها بیشتر دلم بهانه پدرم را میگیرد...

حسود نیستم ها، ولی حرف های دیگران و دخترهای اطراف باعث میشود کمی بیشتر به پدرم فکر کنم و دلتنگی هایم هم به نوبه خود بیشتر میشود...

تازگی ها بیشتر قدر پدر شهیدم را میدانم، درکش میکنم...

برای دفاع از آب و خاک و ناموس خود رفت...

دلتنگی دارد ولی افتخار و نام دختر شهید که بر دوشم حمل میکنم کمی از دلتنگی هایم را کم میکند...

هرکسی لیاقت دریافت مدال شهادت را ندارد...

پدرم تا جایی که میتوانست مین های زندگی را خنثی کرد زندگی که متعلق به تمام مردم کشورش بوده وهست، من هم وظیفه دارم راه پدر را پیشگیرم...

خدایا پشتیبانم باش مبادا که گام هایم بلغزد و شرمنده پدرم و شهدا بشوم...

الان تقریبا 12 سال از رفتنش میگذرد، حسرت دیدن یک خواب از پدرم بر دلم مانده...

فقط یک خواب، بیاید و چیزی نگوید، فقط ببینمش...

از بس با عکس هایش درد و دل کردم دلم گرفته!

دعا کنید خدا حاجتمو بده!!

امروز روز میلاد بانوی غریب...

پدری از جنس بهشت...

نمیدانم چند سال است، ولی میگذرد...
رفتنش را میگویم، روزی که بال هایش را گشود و گفت: میروم...
یادم نمیرود: چشمان بغض آلود مادرم که میخندید...
و سیل اشک های برادرم که از پنجره کودکی به بازی ظالمانه دنیا مینگریست...
و خودم که مات و مبهوت از رفتن ناگهانی اش...
به مادرم میگفت: دوستانم منتظرم هستن، میترسم جایم را بگیرند آخر متقاضی زیاد است!
نمیدانم فردوس برین را میگفت یا جنات تجری من تحت الانهار را!
آخر شنیده ام شهدا هرگز نمی میرند و جایگاهشان با صدیقان است...
و در آخر نگاهی منتظر و بوسیدن دست های کودکانه ام و خداحافظی بس شیرین...
و من هنوز مات و مبهوت از رفتن ناگهانی اش...
شهدا هرگز نمیمیرند و نزد خدا روزی میگیرند و حاضر و ناظر بر اعمال ما هستند.

 

خوشا به حال آنان که خدایی گشتند        رفتند از این دنیا و آسمانی گشتند

خوشا به حال آنان که پاک رفتند              خوشا به حالشان، کربلایی گشتند

 

پدرم یادت گرامی...